ขาว

ฟู

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ขาว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǎao
	ราชบัณฑิตยสภา	khao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰaːw˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทดั้งเดิม *xaːwᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂາວ (ขาว), ภาษาไทลื้อ ᦃᦱᧁ (ฃาว), ภาษาไทดำ ꪄꪱꪫ (ฃาว), ภาษาไทใหญ่ ၶၢဝ် (ขาว), ภาษาไทใต้คง ᥑᥣᥝᥴ (ฃ๋าว), ภาษาอาหม 𑜁𑜧 (ขว์) หรือ 𑜁𑜨𑜧 (ขอ̂ว์), ภาษาจ้วง hau, ภาษาปู้อี haaul, ภาษาแสก ห่าว

คำนาม

ขาว

1. สีชนิดหนึ่งเหมือนสำลี

คำคุณศัพท์

ขาว (คำอาการนาม ความขาว)

1. มีสีอย่างสำลี
2. โดยปริยายหมายความว่า แจ่มแจ้ง, สะอาดบริสุทธิ์, ปราศจากมลทิน

คำพ้องความหมาย

ดูที่ อรรถาภิธาน:ขาว

คำตรงข้าม

• ดำ

ดูเพิ่ม

สีในภาษาไทย
แดง	เขียว	เหลือง	ครีม	ขาว
เลือดหมู	บานเย็น	น้ำเงินอมเขียว	มะนาว	ชมพู
คราม	น้ำเงิน	ส้ม	เทา	เม็ดมะปราง
ดำ	ม่วง	น้ำตาล	ฟ้า	ฟ้าอมเขียว

รากศัพท์ 2

คำนาม

ขาว

1. เทียนขาว, ชื่อเครื่องยาสมุนไพร