ค่อย
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | ค็่อย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kɔ̂i |
| ราชบัณฑิตยสภา | khoi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰɔj˥˩/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | ข้อย | |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
ค่อย (คำอาการนาม ความค่อย)
- ใช้ประกอบหลังนามหรือกริยา หมายความว่า ไม่ดัง, เบา
- เสียงค่อย
- พูดค่อย
- เดินค่อย ๆ อย่าลงส้น
- ไม่แรง, เบามือ
- นวดค่อย ๆ
- จับค่อย ๆ
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *gɔːjᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄ່ອຍ (ค่อย), ภาษาไทใหญ่ ၵွႆႈ (ก้อ̂ย), ภาษาจ้วงใต้ koih (ค่อย)
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
ค่อย (คำอาการนาม ความค่อย)
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
ค่อย (คำอาการนาม ความค่อย)