เมือง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *mɯəŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ເມືອງ (เมือง), คำเมือง ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง), เขิน ᨾᩮᩨ᩠ᨦ (เมืง), ไทลื้อ ᦵᦙᦲᧂ (เมีง), ไทดำ ꪹꪣꪉ (เมง), ไทขาว ꪝꪷꪉ, ไทใหญ่ မိူင်း (เมิ๊ง), ไทใต้คง ᥛᥫᥒᥰ (เม๊อ̂ง), อาหม 𑜉𑜢𑜤𑜂𑜫 (มึง์), จ้วง mwngh; เทียบเขมรเหนือ มฺืง, เขมร មឿង (เมือง), เวียดนาม Mường, จีน 勐 (měng)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เมือง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mʉʉang |
| ราชบัณฑิตยสภา | mueang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /mɯa̯ŋ˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]เมือง
- แดน
- เมืองมนุษย์
- เมืองสวรรค์
- เมืองบาดาล
- ประเทศ
- เมืองไทย
- เมืองจีน
- เมืองลาว
- (โบราณ) จังหวัด
- เมืองเชียงใหม่
- เมืองนครศรีธรรมราช
- เมืองตราด
- (โบราณ) เขตซึ่งเคยเป็นเมืองสำคัญในระดับจังหวัด ต่อมาถูกลดฐานะเป็นอำเภอ
- เมืองไชยา
- เมืองมีนบุรี
- เมืองขุขันธ์
- เขตซึ่งเป็นที่ชุมนุมและเป็นที่ตั้งศาลากลางจังหวัด ซึ่งในครั้งก่อน ถ้าเป็นเมืองใหญ่ หมายถึงเขตภายในกำแพงเมือง
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]เมือง
- อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง)
คำวิสามานยนาม
[แก้ไข]เมือง
- อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/ɯa̯ŋ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีนัยโบราณ
- รายการที่มีกล่องคำแปล
- หน้าที่มีคำแปลภาษาไทใหญ่
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำวิสามานยนามภาษาคำเมือง
- คำวิสามานยนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย