กาว

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กาว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gaao
	ราชบัณฑิตยสภา	kao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kaːw˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาจีนยุคกลาง 膠 (MC kˠau); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ກາວ (กาว), ภาษาพม่า ကော် (เกา์), ภาษาเขมร កាវ (กาว), ภาษาเวียดนาม keo, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง gauq, ภาษาจ้วง gauq

คำนาม

กาว

1. ของเหนียวที่เคี่ยวมาจากเอ็น หนัง กีบสัตว์ เป็นต้น หรือสารสังเคราะห์อื่น สำหรับใช้ติดหรือผนึกสิ่งของ

รากศัพท์ 2

คำนาม

กาว

1. เทียนกิ่ง

ภาษาญัฮกุร

รากศัพท์

จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *pkaaw ~ *pkaʔ; ร่วมเชื้อสายกับภาษามอญ ပ္ကဴ (ปฺเกา, “ดอกไม้”) และ ကဴ (เกา, “ออกดอก”), ภาษาเขมร ផ្កា (ผฺกา), ภาษาบะห์นัร pơkao

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kaːw/

คำนาม

กาว

1. ดอกไม้

ภาษาปักษ์ใต้

เลข

กาว

1. เก้า

ภาษาอีสาน

คำนาม

กาว

1. เทียนกิ่ง