ชิน

ดูเพิ่ม: ชน, ชัน, ชั้น, ชิ้น, ชีน, ชึน, ชื่น, ชื้น, ชุน, และ ชูน

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ชิน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	chin
	ราชบัณฑิตยสภา	chin
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕʰin˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

เทียบภาษาจีนยุคกลาง 鉛 (MC ywen, “ตะกั่วดำ”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຊືນ (ซืน), ภาษาคำเมือง ᨩᩨ᩠ᨶ (ชืน), ภาษาเขิน ᨩᩨ᩠ᨶ (ชืน), ภาษาไทลื้อ ᦋᦹᧃ (ชืน), ภาษาไทดำ ꪋꪳꪙ (จึ̱น), ภาษาไทใหญ่ ၸိုၼ်း (จึ๊น), ภาษาไทใต้คง ᥓᥧᥢᥰ (จู๊น)

รูปแบบอื่น

• *ชืน

คำนาม

ชิน

1. โลหะเจือชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยตะกั่วและดีบุก นิยมใช้ทำพระเครื่อง
2. (โบราณ) ดีบุกดำหรือตะกั่วดำ

คำสืบทอด

• → คำเมือง: ᨩᩥ᩠ᨶ (ชิน) (อีกคำหนึ่งนอกจากที่ร่วมเชื้อสาย)

รากศัพท์ 2

คำกริยา

ชิน (คำอาการนาม การชิน หรือ ความชิน)

1. เคยบ่อย ๆ จนคุ้นหรือเจน

รากศัพท์ 3

คำกริยา

ชิน (คำอาการนาม การชิน)

1. บุอย่างบุทองแดง

รากศัพท์ 4

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต जैन (ไชน, “เชน”)

คำวิสามานยนาม

ชิน

1. อีกรูปหนึ่งของ เชน

รากศัพท์ 5

ยืมมาจากภาษาพม่า ချင်း (ขฺยง์:)

คำวิสามานยนาม

ชิน

1. ชื่อรัฐหนึ่งของประเทศพม่า

รากศัพท์ 6

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต जिन (ชิน, “ผู้ชนะ”), จากภาษาบาลี ชิน (“ผู้ชนะ”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		[เสียงสมาส] ชิ-นะ-	[เสียงสมาส] ชิน-นะ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	chí-ná-	chin-ná-
	ราชบัณฑิตยสภา	chi-na-	chin-na-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕʰi˦˥.na˦˥./	/t͡ɕʰin˧.na˦˥./

คำนาม

ชิน

1. ผู้ชนะ
2. พระพุทธเจ้า, ใช้ประกอบกับคำอื่นเป็น ชินวร ชิเนนทร์

ภาษาคำเมือง

คำนาม

ชิน

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨩᩥ᩠ᨶ (ชิน)