ปลิว
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *pliwᴬ²; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩖᩥᩅ (ปลิว), ภาษาลาว ປິວ (ปิว), ภาษาไทลื้อ ᦔᦲᧁ (ปีว), ภาษาไทใหญ่ ပိဝ် (ปิว), ภาษาไทดำ ꪜꪲꪫ (ปิว), ภาษาไทขาว ꪜꪲꪫ, ภาษาพ่าเก ပိဝ် (ปิว์), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜈𑜫 (ปิว์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง bieu
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ปฺลิว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpliu |
| ราชบัณฑิตยสภา | plio | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pliw˧/(สัมผัส) | |
คำกริยา[แก้ไข]
ปลิว (คำอาการนาม การปลิว)
- ลอยตามลม, ถูกลมพัด, (ใช้แก่สิ่งที่มีลักษณะเบา)
- (ภาษาปาก) ใช้เป็นคำเปรียบเทียบ มีความหมายคล้ายคลึงเช่นนั้น
- เดินตัวปลิว
- (ภาษาปาก, สแลง) หลุดหรือหายไปจากเดิมที่เคยมีอยู่
- เก้าอี้ปลิว
- หลุดจากตำแหน่ง
- เพจปลิว
- เพจถูกระงับ