หิน

ภาษาไทย

หิน

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หิน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hǐn
	ราชบัณฑิตยสภา	hin
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/hin˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทดั้งเดิม *triːlᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉᩥ᩠ᨶ (หิน), ภาษาลาว ຫີນ (หีน), ภาษาไทลื้อ ᦠᦲᧃ (หีน), ภาษาไทดำ ꪬꪲꪙ (หิน), ภาษาไทใหญ่ ႁိၼ် (หิน), ภาษาไทใต้คง ᥞᥤᥢᥴ (หี๋น), ภาษาอาหม 𑜍𑜢𑜃𑜫 (ริน์), ภาษาจ้วง rin, ภาษาแสก หรี่น， ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง hin

คำนาม

หิน (คำลักษณนาม ก้อน)

1. ของแข็งที่ประกอบด้วยแร่ชนิดเดียวหรือหลายชนิดรวมตัวกันอยู่ตามธรรมชาติ

คำคุณศัพท์

หิน (คำอาการนาม ความหิน)

1. (ภาษาปาก) ยากมาก

   ข้อสอบหิน

2. (ภาษาปาก) เข้มงวดมาก

   ครูคนนี้หิน

3. (ภาษาปาก) เหี้ยมมาก, แข็งมาก

   เขาเป็นคนใจหิน

รากศัพท์ 2

คำกริยา

หิน

1. (โบราณ) เปลี่ยนจากทิศทางเดิมไปเล็กน้อย

คำพ้องความ

• ผิน

รากศัพท์ 3

จากภาษาสันสกฤต हीन (หีน) หรือภาษาบาลี หีน

รูปแบบอื่น

• หีน
• หืน

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หิน	[เสียงสมาส] หิน-นะ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hǐn	hǐn-ná-
	ราชบัณฑิตยสภา	hin	hin-na-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/hin˩˩˦/(สัมผัส)	/hin˩˩˦.na˦˥./

คำคุณศัพท์

หิน

1. เลว, ทราม, ต่ำช้า