ชั่ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɟaŋᴮ, เป็นไปได้ว่ามาจากภาษาจีนยุคกลาง 秤 (MC t͡ɕʰɨŋ^H, “ตราชู”) หรือ 稱 (MC t͡ɕʰɨŋ, t͡ɕʰɨŋ^H, “ชั่งน้ำหนัก”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຊັ່ງ (ซั่ง), ภาษาไทใหญ่ ၸင်ႈ (จั้ง)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ชั่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	châng
	ราชบัณฑิตยสภา	chang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕʰaŋ˥˩/

คำนาม

ชั่ง

1. มาตราเงินตามวิธีประเพณี 20 ตำลึงหรือ 80 บาท เป็น 1 ชั่ง
2. ชื่อมาตราชั่งตามวิธีประเพณีแบบไทย 20 ตำลึง เป็น 1 ชั่ง หรือมีน้ำหนักเท่ากับ 1,200 กรัม
3. ชื่อมาตราชั่งตามวิธีประเพณีแบบจีน มีน้ำหนักเท่ากับ 600 กรัม คือเป็นครึ่งหนึ่งของชั่งไทย

คำกริยา

ชั่ง (คำอาการนาม การชั่ง)

1. กระทำให้รู้น้ำหนักโดยใช้เครื่องชั่งหรือตราชูเป็นต้น