นิ้ว

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *niːwꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ນິ້ວ (นิ้ว) หรือ ນີ້ວ (นี้ว), ภาษาคำเมือง ᨶᩥ᩠᩶ᩅ (นิ้ว), ภาษาไทลื้อ ᦓᦲᧁᧉ (นี้ว), ภาษาไทดำ ꪙꪲ꫁ꪫ (นิ้ว), ภาษาไทใหญ่ ၼိဝ်ႉ (นิ๎ว), ภาษาพ่าเก ꩫိဝ် (นิว์), ภาษาอาหม 𑜃𑜢𑜈𑜫 (นิว์) หรือ 𑜐𑜢𑜈𑜫 (ญิว์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง niux, ภาษาจ้วง niux

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		นิ้ว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	níu
	ราชบัณฑิตยสภา	nio
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/niw˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

นิ้ว

1. ส่วนสุดของมือหรือเท้า แยกออกเป็น 5 กิ่ง คือ นิ้วหัวแม่มือ นิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนาง นิ้วก้อย ราชาศัพท์ว่า พระอังคุฐ พระดัชนี พระมัชฌิมา พระอนามิกา พระกนิษฐา โดยลำดับ ถ้าเป็นนิ้วเท้านิ้วต้น เรียกว่า นิ้วหัวแม่เท้า นอกนั้นอนุโลมเรียกตามนิ้วมือ
2. (ล้าสมัย) มาตราวัดตามวิธีประเพณี 1 นิ้ว เท่ากับ 4 กระเบียด และ 12 นิ้ว เป็น 1 คืบ
3. มาตราวัดของอังกฤษ 1 นิ้ว เท่ากับ 2.5 เซนติเมตร และ 12 นิ้ว เป็น 1 ฟุต

คำประสม

• นิ้วไหนร้ายก็ตัดนิ้วนั้น

 

คำแปลภาษาอื่น

ส่วนสุดของมือหรือเท้า แยกออกเป็น 5 กิ่ง

• คำเมือง: ᨶᩥ᩠᩶ᩅ (nod) (นิ้ว)
• ดัตช์: (นิ้วมือ) vinger (nl) ช. (วิงเงอร์), (นิ้วเท้า) teen (nl) ช. (เตน)
• ไทดำ: ꪙꪲ꫁ꪫ (นิ้ว)

• ไทใหญ่: ၼိဝ်ႉ (shn) (นิ๎ว)
• ลาว: ນິ້ວ (lo) (นิ้ว), ນີ້ວ (lo) (นี้ว)
• อังกฤษ: (นิ้วมือ) finger (en) (ฟิงเกอร์), (นิ้วเท้า) toe (en) (โท)

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /niw˦˥/

คำนาม

นิ้ว

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨶᩥ᩠᩶ᩅ (นิ้ว)