นิ้ว

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *niːwᶜ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ນີ້ວ (นี้ว), ภาษาไทลื้อ ᦓᦲᧁᧉ (นี้ว), ภาษาไทใหญ่ ၼိဝ်ႉ (นิ๎ว), ภาษาอาหม 𑜃𑜢𑜈𑜫 (นิว์) หรือ 𑜐𑜢𑜈𑜫 (ญิว์)， ภาษาจ้วง niuj

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		นิ้ว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	níu
	ราชบัณฑิตยสภา	nio
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/niw˦˥/

คำนาม

นิ้ว

1. ส่วนสุดของมือหรือเท้า แยกออกเป็น 5 กิ่ง คือ นิ้วหัวแม่มือ นิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนาง นิ้วก้อย ราชาศัพท์ว่า พระอังคุฐ พระดัชนี พระมัชฌิมา พระอนามิกา พระกนิษฐา โดยลำดับ ถ้าเป็นนิ้วเท้านิ้วต้น เรียกว่า นิ้วหัวแม่เท้า นอกนั้นอนุโลมเรียกตามนิ้วมือ
2. (ล้า) มาตราวัดตามวิธีประเพณี 1 นิ้ว เท่ากับ 4 กระเบียด และ 12 นิ้ว เป็น 1 คืบ
3. มาตราวัดของอังกฤษ 1 นิ้ว เท่ากับ 2.5 เซนติเมตร และ 12 นิ้ว เป็น 1 ฟุต

คำเกี่ยวข้อง

• นิ้วไหนร้ายก็ตัดนิ้วนั้น