ระเบียง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาเขมร របៀង (รเบียง, “ระเบียง, เรียง”), แผลงมาจาก រៀង (เรียง, “เรียง”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ระ-เบียง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	rá-biiang
	ราชบัณฑิตยสภา	ra-biang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ra˦˥.bia̯ŋ˧/(สัมผัส)

คำนาม

ระเบียง

1. พื้นเรือนที่ต่อออกไปทางด้านข้าง มีหลังคาคลุม
2. โรงแถวที่ล้อมรอบอุโบสถหรือวิหาร, ถ้าเป็นอารามหลวง เรียกว่า พระระเบียง

คำกริยาวิเศษณ์

ระเบียง

1. เรียง, เคียง, ราย