ฉายา

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ฉา-ยา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	chǎa-yaa
	ราชบัณฑิตยสภา	cha-ya
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕʰaː˩˩˦.jaː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาเขมร ឆាយា (ฉายา), จากภาษาสันสกฤต छाया (ฉายา, “ร่มเงา, เงาสะท้อน”), จากภาษาบาลี ฉายา (“ร่มเงา, เงาสะท้อน”)

คำนาม

ฉายา

1. เงามืด, ร่มไม้
2. เงาสะท้อน
3. (ศาสนาพุทธ) ชื่อที่พระอุปัชฌาย์ตั้งให้เป็นภาษาบาลีเมื่ออุปสมบท
4. ชื่อตั้งให้กันเล่น ๆ หรือตามลักษณะที่หมายรู้กันในหมู่คณะ

คำประสม

• ฉายาลักษณ์

ดูเพิ่ม

• ฉาย

รากศัพท์ 2

แผลงมาจาก ชายา

รูปแบบอื่น

• ฉัยยา, ไฉยา, สายา

คำนาม

ฉายา

1. (ร้อยกรอง) ผู้หญิง, นางผู้มีโฉมงาม

   นางนาฏแม่ฉายา

   (มโนห์รา)