เมี่ยง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾ᩠ᨿ᩶ᨦ (หมย้ง), ภาษาเขิน ᩉ᩠ᨾ᩠ᨿ᩶ᨦ (หมย้ง), ภาษาลาว ໝ້ຽງ (หม้ย̂ง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦖᧂᧉ (เหฺม้ง)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เมี่ยง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mîiang
	ราชบัณฑิตยสภา	miang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/mia̯ŋ˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

เมี่ยง

1. ชื่อต้นไม้ขนาดเล็กชนิด Camellia sinensis (L.) Kuntze var. assamica (Mast.) Kitam ในวงศ์ Theaceae ขึ้นตามเขาในภาคเหนือเขตร้อน ใบนำมาหมักใช้เคี้ยวหรืออม
2. ของกินเล่นที่ใช้ใบไม้บางชนิด เช่น ใบชาหมัก ใบชะพลู ใบทองหลาง ห่อเครื่อง มีถั่วลิสง มะพร้าว กุ้งแห้ง หัวหอม ขิง เป็นต้น มีหลายชนิด เรียกชื่อต่าง ๆ กัน

   เมี่ยงคำ

   เมี่ยงลาว

   เมี่ยงส้ม

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /miaŋ˦˦ʔ/

คำนาม

เมี่ยง

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩉ᩠ᨾ᩠ᨿ᩶ᨦ (หมย้ง)