ลื้อ

ดูเพิ่ม: ลอ, ลือ, ลื่อ, ลฺือ, ล่อ, และ ล้อ

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ลื้อ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	lʉ́ʉ
	ราชบัณฑิตยสภา	lue
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/lɯː˦˥/(สัมผัส)
ไฟล์เสียง

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทลื้อ ᦟᦹᧉ (ลื้); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ລື້ (ลื้), ภาษาคำเมือง ᩃᩨ᩶ (ลื้), ภาษาเขิน ᩃᩨ᩶ (ลื้), ภาษาไทใหญ่ လိုဝ်ႉ (ลึ๎ว)

คำวิสามานยนาม

ลื้อ

1. (คนไท~), (ชาวไท~) กลุ่มชาติพันธุ์พวกหนึ่งอยู่ในแคว้นสิบสองปันนา
2. (ภาษาไท~) ภาษาที่คนเหล่านี้พูด

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 汝／汝 (le2)

คำสรรพนาม

ลื้อ

1. (ภาษาปาก) คำใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย เพศชาย ใช้พูดกับผู้ที่เสมอกันหรือผู้น้อยในทำนองเป็นกันเอง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 2

รากศัพท์ 3

คำกริยา

ลื้อ

1. รูปที่สะกดผิดของ รื้อ