ลื้อ

ดูเพิ่ม: ลอ, ลือ, ลื่อ, ลฺือ, ล่อ, และ ล้อ

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ลื้อ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	lʉ́ʉ
	ราชบัณฑิตยสภา	lue
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/lɯː˦˥/(สัมผัส)
ไฟล์เสียง

รากศัพท์ 1

จากไทลื้อ ᦟᦹᧉ (ลื้); ร่วมเชื้อสายกับลาว ລື້ (ลื้), คำเมือง ᩃᩨ᩶ (ลื้), เขิน ᩃᩨ᩶ (ลื้), ไทใหญ่ လိုဝ်ႉ (ลึ๎ว)

คำวิสามานยนาม

ลื้อ

1. (คนไท~), (ชาวไท~) กลุ่มชาติพันธุ์พวกหนึ่งอยู่ในแคว้นสิบสองปันนา
2. (ภาษาไท~) ภาษาที่คนเหล่านี้พูด

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากแต้จิ๋ว 汝 (le2)

คำสรรพนาม

ลื้อ

1. (ภาษาปาก) คำใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย เพศชาย ใช้พูดกับผู้ที่เสมอกันหรือผู้น้อยในทำนองเป็นกันเอง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 2

รากศัพท์ 3

คำกริยา

ลื้อ

1. รูปที่สะกดผิดของ รื้อ