ก้น

ดูเพิ่ม: กน, กน., กัน, กั่น, กั้น, กั๋น, กิน, กินี, กิ่น, กิ๋น, กึ๋น, กื๋น, กุน, กุ่น, กุ๊น, กูน, กู้น, และ ก่น

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *konꟲ², จากภาษาไทดั้งเดิม *konꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨠᩫ᩠᩶ᨶ (ก็้น), ภาษาลาว ກົ້ນ (ก็้น), ภาษาไทลื้อ ᦂᦳᧃᧉ (กุ้น), ภาษาไทใหญ่ ၵူၼ်ႈ (กู้น), ภาษาไทใต้คง ᥐᥨᥢᥲ (โก้น), ภาษาพ่าเก ကုꩫ် (กุน์), ภาษาอาหม 𑜀𑜤𑜃𑜫 (กุน์), ภาษาซาปา kunꟲ¹, ภาษาจ้วง gunj (กุ้น, “ก้น”), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง gunj (กุ้น, “ก้น”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ก้น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gôn
	ราชบัณฑิตยสภา	kon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kon˥˩/^{(สัมผัส)}

คำนาม

ก้น

ส่วน เบื้องล่าง ของ ลำตัวของคน หรือส่วนท้ายของลำตัวของสัตว์
ล้างก้น
(ในเชิงเปรียบเทียบ) บริเวณก้นด้วย
ส่วนล่างของภาชนะ, ตรงข้าม กับ ปาก
ก้นหม้อ
ส่วนสุดของห้วงหรือแอ่ง, ตรงข้ามกับ ปาก
ก้นบ่อ

ก้นเหว

ก้นคลอง
ส่วนสุดที่เหลือ
ก้นเทียน

ก้นบุหรี่

คำเกี่ยวข้อง