ฝัก
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *q.wakᴰ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ฝัก, ภาษาลาว ຝັກ (ฝัก), ภาษาคำเมือง ᨺᩢ᩠ᨠ (ฝัก), ภาษาเขิน ᨺᩢ᩠ᨠ (ฝัก), ภาษาไทลื้อ ᦚᧅ (ฝัก), ภาษาไทดำ ꪠꪰꪀ (ฝัก), ภาษาไทขาว ꪠꪰꪀ, ภาษาไทใหญ่ ၽၵ်း (ผั๊ก) หรือ ၾၵ်း (ฝั๊ก), ภาษาจ้วง baek หรือ faek, ภาษาจ้วงใต้ paek
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ฝัก | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | fàk |
| ราชบัณฑิตยสภา | fak | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /fak̚˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ฝัก
- ซอง
- สิ่งที่ใช้สวมหอกดาบเป็นต้น มีรูปคล้ายตัวหอกดาบที่อยู่ข้างใน มักทำด้วยหนัง ไม้ ทองเหลือง
- ผลของพืชบางอย่าง โดยมากรูปยาว ๆ กลมบ้าง แบนบ้าง เช่นถั่ว
- (ล้าสมัย) ลูกอัณฑะ