ซอง

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ซอง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sɔɔng
	ราชบัณฑิตยสภา	song
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sɔːŋ˧/(ส)

รากศัพท์ 1

ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨪᩬᨦ (ซอง), ภาษาลาว ຊອງ (ซอง), ภาษาไทลื้อ ᦌᦸᧂ (ซอ̂ง)

คำนาม

ซอง

1. ซอกหรือช่องแคบ

   จอดรถเข้าซอง

2. ซอกหรือช่องแคบที่ทำขึ้นสำหรับเอาช้างม้าวัวควายเข้าไปไว้ในที่บังคับ

   เอาม้าแข่งเข้าประจำซอง

3. เครื่องใช้ที่มีลักษณะแคบสำหรับสอดใส่สิ่งของ

   ซองธูป

   ซองพลู

   ซองจดหมาย

   ซองบุหรี่

   ซองปืน

4. หน่วยของปริมาณของแท่งน้ำแข็งก้อนใหญ่ แบ่งออกได้เป็น 4 กั๊ก

คำลักษณนาม

ซอง

1. เรียกเครื่องใช้ที่มีไว้สอดใส่สิ่งของ

รากศัพท์ 2

จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *zɔːŋᴬ² (“ตะกร้าสานแบบหลวม”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨪᩬᨦ (ซอง), ภาษาไทลื้อ ᦌᦸᧂ (ซอ̂ง)

คำนาม

ซอง

1. เครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง รูปร่างคล้ายกระบอกแต่มีปากบานกว้าง มีงาแซงใส่ ก้นมีฝาทำด้วยไม้ไผ่เจาะรูปิด
2. เรียกไหชนิดหนึ่ง รูปร่างสูง ๆ ปากเล็กแคบ สำหรับใส่หัวผักกาดเค็มเป็นต้น

ภาษาเลอเวือะตะวันออก

รากศัพท์

จากภาษาปะหล่องดั้งเดิม *ʦaŋ

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /sɔŋ/

คำคุณศัพท์

ซอง

1. ขม