ศรี
(เปลี่ยนทางจาก พระศรี)
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | สี | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sǐi |
ราชบัณฑิตยสภา | si | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /siː˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง | สี สีห์ |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาสันสกฤต श्री (ศฺรี); เทียบภาษาบาลี สิริ หรือ สิรี
คำนาม[แก้ไข]
ศรี
- มิ่ง, สิริมงคล, ความรุ่งเรือง, ความสว่างสุกใส, ความงาม, ความเจริญ
- ศรีบ้าน
- ศรีเรือน
- ศรีเมือง
- ใช้นำหน้าคำบางคำเป็นการยกย่อง
- พระศรีรัตนตรัย
- วัดพระศรีรัตนศาสดาราม
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
ยืมโดยกึ่งเรียนรู้จากภาษามาเลเซีย sirih (ซีเระฮ์, “พลู”)
คำนาม[แก้ไข]
ศรี
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาเขมรกลาง ស្រី (สฺรี), ស្រីយ (สฺรีย), ស្រិយ (สฺริย), ឝ្រី (ศฺรี), ឝ្រិ (ศฺริ), ឝ្រីយ (ศฺรีย, “ผู้หญิง”), จากภาษาสันสกฤต स्त्री (สฺตฺรี, “ผู้หญิง; ภรรยา”)
รูปแบบอื่น[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
ศรี
คำลักษณนาม[แก้ไข]
ศรี
หมวดหมู่:
- สัมผัส:ภาษาไทย/iː
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาสันสกฤต
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาสันสกฤต
- หน้าที่มีลิงก์แดงภาษาบาลี/m
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษามาเลเซีย
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมโดยกึ่งเรียนรู้จากภาษามาเลเซีย
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษามาเลเซีย
- ราชาศัพท์ภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาเขมรกลาง
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาเขมรกลาง
- ศัพท์ภาษาไทยที่เป็นภาษาหนังสือ
- ศัพท์ภาษาไทยที่ใช้ในบทร้อยกรอง
- คำลักษณนามภาษาไทย