ศรี

ดูเพิ่ม: ศร. และ ศิร

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สี
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sǐi
	ราชบัณฑิตยสภา	si
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/siː˩˩˦/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		สี สีห์

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต श्री (ศฺรี); เทียบภาษาบาลี สิริ หรือ สิรี

คำนาม

ศรี

1. มิ่ง, สิริมงคล, ความรุ่งเรือง, ความสว่างสุกใส, ความงาม, ความเจริญ

   ศรีบ้าน

   ศรีเรือน

   ศรีเมือง

2. ใช้นำหน้าคำบางคำเป็นการยกย่อง

   พระศรีรัตนตรัย

   วัดพระศรีรัตนศาสดาราม

รากศัพท์ 2

ยืมโดยกึ่งเรียนรู้จากภาษามาเลเซีย sirih (ซีเระฮ์, “พลู”)

คำนาม

ศรี

1. พลู
2. (ราชาศัพท์) หมากพลู เรียกว่า พระศรี

รากศัพท์ 3

ยืมมาจากภาษาเขมรกลาง ស្រី (สฺรี), ស្រីយ (สฺรีย), ស្រិយ (สฺริย), ឝ្រី (ศฺรี), ឝ្រិ (ศฺริ), ឝ្រីយ (ศฺรีย, “ผู้หญิง”), จากภาษาสันสกฤต स्त्री (สฺตฺรี, “ผู้หญิง; ภรรยา”)

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) สรี, สรีย, สรีย์

คำนาม

ศรี

1. (ภาษาหนังสือ, ร้อยกรอง) ผู้หญิง

คำลักษณนาม

ศรี

1. (ร้อยกรอง) ใช้แก่คน

   พระปิตุราชมาตุรงค์ทรงพระสรวลเห็นสมควรคู่ครองกันสองศรี

   (อภัย)