หลง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰloŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน หลง, ภาษาลาว ຫຼົງ (หล็ง), ภาษาคำเมือง ᩉᩖᩫᨦ (หล็ง), ภาษาเขิน ᩉᩖᩫᨦ (หล็ง), ภาษาไทลื้อ ᦜᦳᧂ (หฺลุง), ภาษาไทดำ ꪶꪨꪉ (โหฺลง), ภาษาไทใหญ่ လူင် (ลูง), ภาษาไทใต้คง ᥘᥨᥒᥴ (โล๋ง), ภาษาจ้วง loeng, ภาษาจ้วงแบบหนง loang
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | หฺลง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | lǒng |
| ราชบัณฑิตยสภา | long | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /loŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]หลง (คำอาการนาม การหลง)
- สำคัญผิด, เข้าใจผิด
- กาหลงเข้าใจว่าไข่นกดุเหว่าเป็นไข่ของตน
- หมกมุ่น, มัวเมา, คลั่งไคล้, เคลิบเคลิ้ม
- หลงในอบายมุข
- หลงเสน่ห์
- พลัด
- กาหลงเข้าไปในฝูงหงส์
- เข้าไปแล้วหาทางออกไม่ได้
- หลงป่า
- หลงทาง
- เหลืออยู่, ตกค้างอยู่
- มะม่วงหลง
- ฝนหลงฤดู
- มีความจำเลอะเลือน, สติเฟือนไป
- พอแก่ก็ชักจะหลงแล้ว
- เรียกเสียงที่แผดดังผิดปรกติ หรือเสียงที่ผิดระดับเสียงดนตรีว่า เสียงหลง
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]หลง (คำอาการนาม ความหลง)
- เลอะเลือน, จำได้บ้างไม่ได้บ้าง, ขี้หลงขี้ลืม ก็ว่า