หลง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: หลัง, หลั่ง, หลิ่ง, และ หลุ้ง

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰloŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉᩖᩫᨦ (หล็ง), ภาษาลาว ຫຼົງ (หล็ง), ภาษาไทลื้อ ᦷᦜᧂ (โหฺลง), ภาษาไทใหญ่ လူင် (ลูง), ภาษาไทใต้คง ᥘᥨᥒᥴ (โล๋ง), ภาษาจ้วง loeng, ภาษาจ้วงแบบหนง loang

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์หฺลง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงlǒng
ราชบัณฑิตยสภาlong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/loŋ˩˩˦/(สัมผัส)

คำกริยา[แก้ไข]

หลง (คำอาการนาม การหลง)

  1. สำคัญผิด, เข้าใจผิด
    กาหลงเข้าใจว่าไข่นกดุเหว่าเป็นไข่ของตน
  2. หมกมุ่น, มัวเมา, คลั่งไคล้, เคลิบเคลิ้ม
    หลงในอบายมุข
    หลงเสน่ห์
  3. พลัด
    กาหลงเข้าไปในฝูงหงส์
  4. เข้าไปแล้วหาทางออกไม่ได้
    หลงป่า
    หลงทาง
  5. เหลืออยู่, ตกค้างอยู่
    มะม่วงหลง
    ฝนหลงฤดู
  6. มีความจำเลอะเลือน, สติเฟือนไป
    พอแก่ก็ชักจะหลงแล้ว
  7. เรียกเสียงที่แผดดังผิดปรกติ หรือเสียงที่ผิดระดับเสียงดนตรีว่า เสียงหลง

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

หลง (คำอาการนาม ความหลง)

  1. เลอะเลือน, จำได้บ้างไม่ได้บ้าง, ขี้หลงขี้ลืม ก็ว่า