เป่า
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *powᴮ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨸᩮᩢ᩵ᩣ (เปั่า), ลาว ເປົ່າ (เป็่า), ไทลื้อ ᦔᧁᧈ (เป่า), ไทดำ ꪹꪜ꪿ꪱ (เป่า), ไทขาว ꪹꪜꪱꫀ, ไทแมน pảu, ตั่ย pấu, ไทใหญ่ ပဝ်ႇ (ป่ว), ไทใต้คง ᥙᥝᥱ (เป่า), พ่าเก ပွ် (เปา), อาหม 𑜆𑜧 (ปว์) หรือ 𑜆𑜨𑜧 (ปอ̂ว์), จ้วง boq, จ้วงแบบจั่วเจียง baeuq
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เป่า | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpào |
| ราชบัณฑิตยสภา | pao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /paw˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]เป่า (คำอาการนาม การเป่า)
- พ่นลมออกมาทางปาก
- อาการที่ลมพุ่งเข้ามาหรือออกไปเช่นนั้น
- ตรงหน้าต่างลมเป่าดี
- ทำให้เครื่องดนตรีหรือสิ่งอื่นเกิดเสียงโดยใช้ลมปาก
- เป่าขลุ่ย
- ทำให้สิ่งที่อยู่ในลำกล้องเช่นกล้องเป่าเป็นต้น ออกจากลำกล้องโดยวิธีเป่า
- เป่ายานัตถุ์
- เป่าลูกดอก
- (ภาษาปาก, สแลง) ฆ่าคนด้วยการยิง
- ไปขัดผลประโยชน์เจ้าพ่อเข้า ระวังจะถูกเป่าดับ
อ้างอิง
[แก้ไข]- ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 3 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : ยูเนียนอุลตร้าไวโอเร็ต, 2554. หน้า 75.