เป่า

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *powᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເປົ່າ (เป็่า), ภาษาไทลื้อ ᦔᧁᧈ (เป่า), ภาษาไทใหญ่ ပဝ်ႇ (ป่ว), ภาษาอาหม 𑜆𑜧 (ปว์) หรือ 𑜆𑜨𑜧 (ปอ̂ว์), ภาษาจ้วง boq

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เป่า
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpào
	ราชบัณฑิตยสภา	pao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/paw˨˩/

คำกริยา

เป่า (คำอาการนาม การเป่า)

1. พ่นลมออกมาทางปาก
2. อาการที่ลมพุ่งเข้ามาหรือออกไปเช่นนั้น

   ตรงหน้าต่างลมเป่าดี

3. ทำให้เครื่องดนตรีหรือสิ่งอื่นเกิดเสียงโดยใช้ลมปาก

   เป่าขลุ่ย

4. ทำให้สิ่งที่อยู่ในลำกล้องเช่นกล้องเป่าเป็นต้น ออกจากลำกล้องโดยวิธีเป่า

   เป่ายานัตถุ์

   เป่าลูกดอก

5. (ภาษาปาก) ฆ่าคนด้วยการยิง

   ไปขัดผลประโยชน์เจ้าพ่อเข้า ระวังจะถูกเป่าดับ

อ้างอิง

• ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 3 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : ยูเนียนอุลตร้าไวโอเร็ต, 2554. หน้า 75.