แปะ

ดูเพิ่ม: แป๊ะ

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		แปะ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpɛ̀
	ราชบัณฑิตยสภา	pae
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pɛʔ˨˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

คำกริยา

แปะ (คำอาการนาม การแปะ)

1. เอาของแบน ๆ บาง ๆ ทาบเข้าไป

รากศัพท์ 2

เลียนเสียงธรรมชาติ

คำอุทาน

แปะ

1. เสียงดังอย่างเสียงตบมือ

คำพ้องความ

• (เสียง): แป๊ะ

รากศัพท์ 3

ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 伯／伯 (bêh4, “ลุง; พี่ชายคนโต”)

คำนาม

แปะ

1. (ภาษาปาก, บางครั้งดูหมิ่น) คำเรียกชายชราชาวจีน

คำพ้องความ

• (ชายชรา): แป๊ะ, กง

รากศัพท์ 4

จากชื่อต้นไม้ที่ขึ้นอยู่ในท้องถิ่น แต่ระบุไม่ได้ว่าเป็นต้นไม้ชนิดใด

คำวิสามานยนาม

แปะ

1. (เมือง~) ชื่อเก่าของบุรีรัมย์

ภาษาเลอเวือะตะวันตก

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาปะหล่องดั้งเดิม *bɛʔ, จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *bəɓeʔ

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pɛʔ/

คำนาม

แปะ

1. แพะ