กง

ภาษาไทย[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์		กง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gong
	ราชบัณฑิตยสภา	kong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/koŋ˧/^{(สัมผัส)}

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

กง

เรียก คำ หรือ พยางค์ที่มี ตัว ง สะกด ว่า มาตรากงหรือแม่กง

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

เทียบภาษาไทลื้อ ᦷᦂᧂ (โกง, “ขอบเขตที่ล้อม”), ภาษาคำเมือง ᨠᩫ᩠ᨦ (ก็ง, “อาณาเขต”)

คำนาม[แก้ไข]

กง

วง, ส่วน รอบ ของ ล้อ เกวียนหรือล้อรถม้า เป็นต้น (คำลักษณนาม กง หรือ วง)
เรียกสิ่งที่มีลักษณะ คล้ายคลึง เช่น นั้น, บาง ที ก็ใช้เข้า คู่กับคำ วง ว่า เป็นวงเป็นกง
ขนมกง
ไร่ล้มลุกที่ถาง ป่า เป็น หย่อม ๆ ตาม เนื้อที่และ กั้นเป็นขอบเขต ไว้ (คำลักษณนาม กง)

คำประสม[แก้ไข]

คำกริยา[แก้ไข]

กง

(ร้อยกรอง) แวดล้อม
ม้ากันม้ากง

คำวิสามานยนาม[แก้ไข]

กง

ชื่อตำบลหนึ่งในอำเภอกงไกรลาศ จังหวัดสุโขทัย

รากศัพท์ 3[แก้ไข]

เทียบภาษามาเลเซีย lengkung

คำนาม[แก้ไข]

กง

ไม้รูป โค้งที่ตั้งเป็นโครง เรือ
เสลี่ยงที่มีพนักโค้งเหมือนกงเรือ เรียกว่า เสลี่ยงกง

คำประสม[แก้ไข]

รากศัพท์ 4[แก้ไข]

เทียบภาษาจีนเก่า 弓 (OC *kʷɯŋ, “คันธนู”), ภาษาอาหม 𑜀𑜨𑜂𑜫 (กอ̂ง์, “ไม้กงดีดฝ้าย; คันกระสุน”), ภาษาคำเมือง ᨠᩫ᩠ᨦ (ก็ง, “คันธนู; คันกระสุน”)

คำนาม[แก้ไข]

กง (คำลักษณนาม คัน)

ไม้สำหรับ ดีด ฝ้าย มีรูปเหมือนคัน ธนู เรียกว่า ไม้กง หรือ ไม้กงดีดฝ้าย

รากศัพท์ 5[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

กง

ปลา มังกง (ประถม ก กา ในจินดามณี)

คำพ้องความ[แก้ไข]

มังกง, แขยงหนู

รากศัพท์ 6[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

กง

จงโคร่ง (ชื่อสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบกชนิด Bufo asper Gravenhorst)

คำพ้องความ[แก้ไข]

กระทาทอง, กระหอง, จงโคร่ง, โจงโคร่ง

รากศัพท์ 7[แก้ไข]

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

กง

(ภาษาถิ่น) ตรง

คำบุพบท[แก้ไข]

กง

(ภาษาถิ่น) ตรง

รากศัพท์ 8[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

กง

ปลา มังกง (ประถม ก กา ในจินดามณี)

รากศัพท์ 9[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 公 (กง/กัง, “คำยกย่องชายที่นับถือ”)

คำนาม[แก้ไข]

กง

(ภาษาปาก) คำ เรียก ชาย ชรา ชาว จีน

คำพ้องความ[แก้ไข]

(ชายชรา): แปะ, แป๊ะ

ภาษากฺ๋อง[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /koŋ/

คำนาม[แก้ไข]

กง

ตะกร้า