บวก
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | บวก | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bùuak |
ราชบัณฑิตยสภา | buak | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /bua̯k̚˨˩/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
จากภาษาเขมรเก่า បូក (ปูก); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร បូក (บูก), ภาษาลาว ບວກ (บวก)
คำกริยา[แก้ไข]
บวก (คำอาการนาม การบวก)
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
บวก
- ที่เป็นไปในทางสนับสนุน ทางดี หรือเชิงสร้างสรรค์
- มองในทางบวก
- (คณิตศาสตร์) เรียกจำนวนเลขที่มีค่ามากกว่าศูนย์ ว่า จำนวนบวก
คำนาม[แก้ไข]
บวก
- เรียกเครื่องหมายคณิตศาสตร์รูปดังนี้ + ว่า เครื่องหมายบวก
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
คำกริยา[แก้ไข]
บวก (คำอาการนาม การบวก)
- (ภาษาปาก) ปะทะกัน
- รถกระบะบวกรถบรรทุก
- หนุ่มเมาแล้วขับ คุมรถไม่อยู่บวกเสาไฟฟ้า เจ็บสาหัส
- (ภาษาปาก) ชก
- เปิดฉากยกแรก ทั้งคู่บวกหมัดชุดแลกกันทันที
- ขุนศึก ภ.สวนทอง บวกหมัดจน ช้างศึก เกียรติทรงฤทธิ์ หลับเพียงยก 2 เท่านั้น
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
คำกริยา[แก้ไข]
บวก
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
บวก
ภาษาอีสาน[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
บวก
หมวดหมู่:
- สัมผัส:ภาษาไทย/ua̯k̚
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียง IPA
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาเขมรเก่า
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาเขมรเก่า
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- คำคุณศัพท์ภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- ภาษาไทย:คณิตศาสตร์
- คำนามภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่เป็นภาษาปาก
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีความหมายโบราณ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่ไม่มีรูปแบบอื่นในอักษรไทธรรม
- คำหลักภาษาอีสาน
- คำนามภาษาอีสาน