ประตู

ภาษาไทย

รากศัพท์

เป็นไปได้ว่ากร่อนมาจาก ปาก +‎ ตู ซึ่งคำหลังมาจากภาษาไทดั้งเดิม *tuːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨲᩪ (ตู) (เก่า) หรือ ᨸᨲᩪ (ปตู) (ใหม่), ภาษาปักษ์ใต้ ตู, ภาษาลาว ປະຕູ (ปะตู), ภาษาไทใหญ่ တူ (ตู), ภาษาปู้อี dul, ภาษาจ้วง dou หรือ du

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ปฺระ-ตู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bprà-dtuu
	ราชบัณฑิตยสภา	pra-tu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pra˨˩.tuː˧/(ส)

คำนาม

ประตู (คำลักษณนาม ประตู หรือ บาน)

1. ช่องทางเข้าออกของบ้านเรือนเป็นต้น มีบานเปิดปิดได้

   ประตูบ้าน

   ประตูเมือง

2. ช่อง, ทาง

   ไม่มีประตูสู้

3. โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น

   ประตูฟุตบอล

   ประตูรักบี้

4. ช่องหรือโอกาสที่จะได้หรือเสียในการเล่นการพนันบางชนิด อย่างถั่ว โป ไฮโล น้ำเต้า

   ถูกประตูเดียว

   กิน 3 ประตู

คำลักษณนาม

ประตู

1. ลักษณนามเรียกจำนวนครั้งที่เตะลูกบอลเข้าไปในประตู

   ได้ 2 ประตู

   เสีย 3 ประตู

คำประสม

ประตูเข้า ประตูฉุกเฉิน ประตูชัย ประตูโตงเตง

ประตูน้ำ ประตูป่า ประตูผี ประตูฟุตบอล

ประตูเมือง ประตูระบาย ประตูระบายน้ำ ประตูรับน้ำ

ประตูรั้ว ประตูลม ประตูเลื่อน ประตูออก