จี้
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | จี้ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | jîi |
| ราชบัณฑิตยสภา | chi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕiː˥˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຈີ້ (จี้)
คำนาม[แก้ไข]
จี้
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
เทียบภาษาจีนยุคกลาง 刺 (MC tshjeH, “หนาม”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨧᩦ᩶ (จี้), ภาษาเขิน ᨧᩦ᩶ (จี้), ภาษาลาว ຈີ້ (จี้), ภาษาไทลื้อ ᦈᦲᧉ (จี้), ภาษาไทใหญ่ ၸီႈ (จี้)
คำกริยา[แก้ไข]
จี้ (คำอาการนาม การจี้)
- เอานิ้วมือหรือสิ่งของจดหรือแหย่เข้าไป
- เอามือแหย่ให้รู้ตัวหรือให้สะดุ้ง
- จี้เอว
- ติดตามอย่างกระชั้นชิด
- วิ่งจี้หลังมา
- (ภาษาปาก) ใช้อาวุธขู่เข็ญบังคับให้ทำตาม
- จี้ชิงทรัพย์
- (ภาษาปาก) เข้มงวด, กวดขัน, เร่งเร้า, ติดตามเร่งรัด
- จี้ให้ทำงาน
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
จี้ (คำอาการนาม ความจี้)
ดูเพิ่ม[แก้ไข]
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
จี้
- ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเหนียวผสมแป้งข้าวเจ้านวดกับกะทิแล้วนึ่งให้สุก ปั้นเป็นก้อนกลมแบน หุ้มไส้ที่ทำด้วยน้ำตาลทรายเคี่ยวจนเหนียวผสมงาคั่ว แล้วคลุกนวลแป้งข้าวเจ้าที่คั่วสุก
รากศัพท์ 4[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาคำเมือง [ศัพท์?]
คำนาม[แก้ไข]
จี้
- คนทา, ชื่อไม้พุ่ม