สงฆ์

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• สังฆ

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาบาลี สงฺฆ, จากภาษาสันสกฤต सङ्घ (สงฺฆ)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sǒng
	ราชบัณฑิตยสภา	song
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/soŋ˩˩˦/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		สง สงค์ สรง

คำนาม

สงฆ์ (คำลักษณนาม รูป หรือ องค์)

1. (ศาสนาพุทธ) ภิกษุ, ภิกษุณี, บางทีก็ใช้ควบกับคำ พระ หรือ ภิกษุ/ภิกษุณี เป็น พระสงฆ์ หรือ ภิกษุสงฆ์/ภิกษุณีสงฆ์

   ของสงฆ์

   พิธีสงฆ์

   นิมนต์พระสงฆ์มาเจริญพระพุทธมนต์

   มีภิกษุสงฆ์มารับบิณฑบาตมาก

2. (ศาสนาพุทธ) ภิกษุตั้งแต่ 4 รูปขึ้นไปร่วมกันทำสังฆกรรม แต่จำนวนภิกษุที่เข้าร่วมสังฆกรรมแต่ละอย่างไม่เท่ากัน, ภิกษุที่เข้าร่วมสังฆกรรมดังกล่าว ถ้ามากกว่าจำนวนที่กำหนดจึงจะใช้ได้ ถ้าขาดจำนวนใช้ไม่ได้

   สงฆ์จตุรวรรค

   ภิกษุ 4 รูป ในสังฆกรรมทั่ว ๆ ไป เช่น ในการสวดพิธีธรรม สวดอภิธัมมัตถสังคหะ

   สงฆ์ปัญจวรรค

   ภิกษุ 5 รูป ในการรับกฐิน สวดพระปาติโมกข์ ปวารณากรรม และอุปสมบทในถิ่นที่ขาดแคลนภิกษุ

   สงฆ์ทสวรรค

   ภิกษุ 10 รูป ในการอุปสมบทในถิ่นที่มีภิกษุมาก

   สงฆ์วีสติวรรค

   ภิกษุ 20 รูป ในการสวดอัพภานระงับอาบัติสังฆาทิเสส

คำพ้องความ

(ภิกษุ): ดูที่ อรรถาภิธาน:ภิกษุ

(ภิกษุณี): ดูที่ อรรถาภิธาน:ภิกษุณี