เป่ายิ้งฉุบ

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

เป่ายิงฉุบ

รากศัพท์

เป็นไปได้ว่ายืมมาจากภาษาถิ่นภาษาใดภาษาหนึ่งของภาษาจีน 剪子、包袱、錘／剪子、包袱、锤 (jiǎnzi, bāofu, chuí, “กรรไกร, ผ้าห่อ, ค้อน”) ซึ่งต่อมากลายเป็น 包、剪、錘／包、剪、锤 (bāo, jiǎn, chuí)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เป่า-ยิ้ง-ฉุบ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpào-yíng-chùp
	ราชบัณฑิตยสภา	pao-ying-chup
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/paw˨˩.jiŋ˦˥.t͡ɕʰup̚˨˩/^{(สัมผัส)}

คำนาม

เป่ายิ้งฉุบ

การละเล่น อย่าง หนึ่ง ปกติ มี ผู้เล่น สอง คน ทำ มือ อย่างใดอย่างหนึ่ง ออก พร้อม กัน ได้แก่ กำมือคือ ค้อน ชูสองนิ้วคือกรรไกร แบมือคือกระดาษ (เดิมคือผ้า) โดย ที่ค้อนชนะกรรไกร กรรไกรชนะกระดาษ และกระดาษชนะค้อน ถ้าออกเหมือนกันคือเสมอ

คำกริยา

เป่ายิ้งฉุบ (คำอาการนาม การเป่ายิ้งฉุบ)

เล่นการละเล่นดัง กล่าว