เป่ายิ้งฉุบ

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• เป่ายิงฉุบ

รากศัพท์

เป็นไปได้ว่ายืมมาจากภาษาถิ่นภาษาใดภาษาหนึ่งของจีน 剪子、包袱、錘 (jiǎnzi, bāofu, chuí, “กรรไกร, ผ้าห่อ, ค้อน”) ซึ่งต่อมากลายเป็น 包、剪、錘 (bāo, jiǎn, chuí)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เป่า-ยิ้ง-ฉุบ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpào-yíng-chùp
	ราชบัณฑิตยสภา	pao-ying-chup
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/paw˨˩.jiŋ˦˥.t͡ɕʰup̚˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

เป่ายิ้งฉุบ

1. การละเล่นอย่างหนึ่ง ปกติมีผู้เล่นสองคน ทำมืออย่างใดอย่างหนึ่งออกพร้อมกัน ได้แก่ กำมือคือค้อน ชูสองนิ้วคือกรรไกร แบมือคือกระดาษ (เดิมคือผ้า) โดยที่ค้อนชนะกรรไกร กรรไกรชนะกระดาษ และกระดาษชนะค้อน ถ้าออกเหมือนกันคือเสมอ

คำกริยา

เป่ายิ้งฉุบ (คำอาการนาม การเป่ายิ้งฉุบ)

1. เล่นการละเล่นดังกล่าว