จี่

ดูเพิ่ม: จ, จ., จิ, จิ๋, จี, จี้, จี๋, จุ, จุ๊, จุ๋, จู, จู่, จู๊, จู๋, จฺู, และ จ่

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		จี่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	jìi
	ราชบัณฑิตยสภา	chi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕiː˨˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ciːᴮ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨧᩦ᩵ (จี่), ภาษาเขิน ᨧᩦ᩵ (จี่), ภาษาอีสาน จี่, ภาษาลาว ຈີ່ (จี่), ภาษาไทลื้อ ᦈᦲᧈ (จี่), ภาษาไทใหญ่ ၸီႇ (จี่), ภาษาไทใต้คง ᥓᥤᥱ (จี่), ภาษาอาหม 𑜋𑜣 (ฉี), ภาษาจ้วงแบบหนง jiq

คำกริยา

จี่ (คำอาการนาม การจี่)

1. (ล้าสมัย) เผา, ใช้เข้าคู่กับคำ เผา เป็น เผาจี่

   จี่กะปิ

   จี่พริก

2. โดยปริยายหมายความว่า ทอดในกระทะที่ทาน้ำมันน้อย ๆ

   แป้งจี่

รากศัพท์ 2

คำนาม

จี่

1. ชื่อแมลงพวกด้วงปีกแข็งในวงศ์ Copridae อาศัยอยู่ตามมูลสัตว์ ส่วนใหญ่ตัวขนาดกลาง ยาวประมาณ 2 เซนติเมตร กว้างประมาณ 1 เซนติเมตร หัวแบน ขาแบน ด้านข้างมีลักษณะเป็นหนามคล้ายฟันเลื่อย สีดำตลอด ปั้นมูลสัตว์ให้เป็นก้อนเพื่อวางไข่ ให้ลูกได้อาศัยอยู่ภายใน เมื่อถูกต้องตัวมักทำเสียงร้องดังฉู่ฉี่

คำพ้องความ

1. ตัวฉู่ฉี่, ด้วงจู้จี้

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /t͡ɕiː˨˩/

คำกริยา

จี่ (คำอาการนาม ก๋ารจี่ หรือ ก๋านจี่)

1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨧᩦ᩵ (จี่)

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ciːᴮ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย จี่, ภาษาคำเมือง ᨧᩦ᩵ (จี่), ภาษาเขิน ᨧᩦ᩵ (จี่), ภาษาลาว ຈີ່ (จี่), ภาษาไทลื้อ ᦈᦲᧈ (จี่), ภาษาไทใหญ่ ၸီႇ (จี่), ภาษาไทใต้คง ᥓᥤᥱ (จี่), ภาษาอาหม 𑜋𑜣 (ฉี), ภาษาจ้วงแบบหนง jiq

การออกเสียง

• (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /t͡ɕiː˨˨/

คำกริยา

จี่ (คำอาการนาม การจี่)

1. เผา, ย่างบนเปลวไฟ