เปลว
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
จากภาษาไทดั้งเดิม *pleːwᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง 熛 (MC piᴇu); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ແປວ (แปว), ภาษาไทลื้อ ᦵᦔᧁ (เปว), ภาษาไทใหญ่ ပဵဝ် (เปว)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | เปฺลว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpleeo |
| ราชบัณฑิตยสภา | pleo | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pleːw˧/(ส) | |
คำนาม[แก้ไข]
เปลว
- เรียกไฟที่ลุกแลบออกมาหรือพวยพุ่งขึ้นว่า เปลวไฟ
- เรียกควันที่พลุ่ง ๆ ขึ้นไปว่า เปลวควัน
- เรียกช่องอยู่เหนือถ้ำที่แลบทะลุขึ้นไปเบื้องบนว่า ช่องเปลว หรือ เปลวปล่อง
- เรียกสิ่งที่เป็นแผ่นบางอันมีลักษณะคล้ายเปลวไฟ
- ทองคำเปลว
- เรียกมันของสัตว์ที่ไม่ได้ติดอยู่กับหนัง ว่า มันเปลว, คู่กับ มันแข็ง
- ชื่อลายจำพวกหนึ่งมีปลายสะบัดอ่อนไหวคล้ายเปลวไฟ
- กระหนกเปลว