เปลว

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *pleːwᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง (MC pjiew); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩖᩮᩅ (ปเลว) หรือ ᨸ᩠ᩃᩮᩅ (ปเลว), ภาษาเขิน ᨸ᩠ᨿᩴ (ปยํ), ภาษาอีสาน แปว, ภาษาลาว ແປວ (แปว), ภาษาไทลื้อ ᦵᦔᧁ (เปว), ภาษาไทใหญ่ ပဵဝ် (เปว), ภาษาพ่าเก ပိဝ် (ปิว์), ภาษาอาหม *𑜆𑜢𑜈𑜫 (*ปิว์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง bieu

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์เปฺลว
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbpleeo
ราชบัณฑิตยสภาpleo
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pleːw˧/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

เปลว

  1. เรียกไฟที่ลุกแลบออกมาหรือพวยพุ่งขึ้นว่า เปลวไฟ
  2. เรียกควันที่พลุ่ง ๆ ขึ้นไปว่า เปลวควัน
  3. เรียกช่องอยู่เหนือถ้ำที่แลบทะลุขึ้นไปเบื้องบนว่า ช่องเปลว หรือ เปลวปล่อง
  4. เรียกสิ่งที่เป็นแผ่นบางอันมีลักษณะคล้ายเปลวไฟ
    ทองคำเปลว
  5. เรียกมันของสัตว์ที่ไม่ได้ติดอยู่กับหนัง ว่า มันเปลว, คู่กับ มันแข็ง
  6. ชื่อลายจำพวกหนึ่งมีปลายสะบัดอ่อนไหวคล้ายเปลวไฟ
    กระหนกเปลว