เปลว

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *pleːwᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง 熛 (MC pjiew); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩖᩮᩅ (ปเลว) หรือ ᨸ᩠ᩃᩮᩅ (ปเลว), ภาษาเขิน ᨸ᩠ᨿᩴ (ปยํ), ภาษาอีสาน แปว, ภาษาลาว ແປວ (แปว), ภาษาไทลื้อ ᦵᦔᧁ (เปว), ภาษาไทใหญ่ ပဵဝ် (เปว), ภาษาพ่าเก ပိဝ် (ปิว์), ภาษาอาหม *𑜆𑜢𑜈𑜫 (*ปิว์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง bieu

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เปฺลว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpleeo
	ราชบัณฑิตยสภา	pleo
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pleːw˧/(สัมผัส)

คำนาม

เปลว

1. เรียกไฟที่ลุกแลบออกมาหรือพวยพุ่งขึ้นว่า เปลวไฟ
2. เรียกควันที่พลุ่ง ๆ ขึ้นไปว่า เปลวควัน
3. เรียกช่องอยู่เหนือถ้ำที่แลบทะลุขึ้นไปเบื้องบนว่า ช่องเปลว หรือ เปลวปล่อง
4. เรียกสิ่งที่เป็นแผ่นบางอันมีลักษณะคล้ายเปลวไฟ

   ทองคำเปลว

5. เรียกมันของสัตว์ที่ไม่ได้ติดอยู่กับหนัง ว่า มันเปลว, คู่กับ มันแข็ง
6. ชื่อลายจำพวกหนึ่งมีปลายสะบัดอ่อนไหวคล้ายเปลวไฟ

   กระหนกเปลว