หาง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *trwɤːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩉᩣ᩠ᨦ (หาง), ลาว ຫາງ (หาง), ไทลื้อ ᦠᦱᧂ (หาง), ไทดำ ꪬꪱꪉ (หาง), ไทใหญ่ ႁၢင် (หาง), อาหม 𑜍𑜂𑜫 (รง์), แสก หร่วง, จ้วง rieng, จ้วงแบบจั่วเจียง hang หรือ tang
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | หาง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | hǎang |
| ราชบัณฑิตยสภา | hang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /haːŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]หาง
- ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนท้ายแห่งลำตัวสัตว์
- ขนสัตว์จำพวกนก เช่น กา ไก่ ที่ยื่นยาวออกทางก้น
- ส่วนท้ายหรือปลาย
- หางเชือก
- หางแถว
- (สุภาพ) คำสุภาพเรียก ปลาช่อนว่า ปลาหาง
- เรียกดาวจรที่ส่วนท้ายมีแสงลักษณะเป็นทางยาวดุจหางว่า ดาวหาง
- เรียกของที่คัดหรือกลั่นเอาส่วนที่เป็นหัวออกแล้วว่า หาง
- หางเหล้า
- หางกะทิ
- หางน้ำนม
- ส่วนของตัวหนังสือไทยที่ลากยาวขึ้นทางเบื้องบนหรือทางเบื้องล่าง
คำลักษณนาม
[แก้ไข]หาง
คำสืบทอด
[แก้ไข]- → เขมร: ហាង (หาง)