หาง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: ห่าง และ ห้าง

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *trwɤːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉᩣ᩠ᨦ (หาง), ภาษาลาว ຫາງ (หาง), ภาษาไทลื้อ ᦠᦱᧂ (หาง), ภาษาไทดำ ꪬꪱꪉ (หาง), ภาษาไทใหญ่ ႁၢင် (หาง), ภาษาอาหม 𑜍𑜂𑜫 (รง์), ภาษาแสก หร่วง, ภาษาจ้วง rieng, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง hang หรือ tang

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์หาง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงhǎang
ราชบัณฑิตยสภาhang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/haːŋ˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

หาง

  1. ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนท้ายแห่งลำตัวสัตว์
  2. ขนสัตว์จำพวกนก เช่น กา ไก่ ที่ยื่นยาวออกทางก้น
  3. ส่วนท้ายหรือปลาย
    หางเชือก
    หางแถว
  4. (สุภาพ) คำสุภาพเรียก ปลาช่อนว่า ปลาหาง
  5. เรียกดาวจรที่ส่วนท้ายมีแสงลักษณะเป็นทางยาวดุจหางว่า ดาวหาง
  6. เรียกของที่คัดหรือกลั่นเอาส่วนที่เป็นหัวออกแล้วว่า หาง
    หางเหล้า
    หางกะทิ
    หางน้ำนม
  7. ส่วนของตัวหนังสือไทยที่ลากยาวขึ้นทางเบื้องบนหรือทางเบื้องล่าง

คำลักษณนาม[แก้ไข]

หาง

  1. เรียกปลาช่อนตากแห้ง
    ปลาช่อนหางหนึ่ง
    ปลาช่อน 2 หาง

คำสืบทอด[แก้ไข]

  • เขมร: ហាង (หาง)