ฝ้า

ดูเพิ่ม: ฝา และ ฝ่า

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰwɯəꟲ (“เมฆ”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨺ᩶ᩣ (ฝ้า), ภาษาเขิน ᨺ᩶ᩣ (ฝ้า), ภาษาลาว ຝ້າ (ฝ้า) หรือ ເຝື້ອ (เฝื้อ), ภาษาไทลื้อ ᦚᦱᧉ (ฝ้า), ภาษาไทใหญ่ ၽႃႈ (ผ้า) หรือ ၾႃႈ (ฝ้า), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง paj, ภาษาจ้วง baj/fwj ภาษาปู้อี veac, ภาษาแสก เวี̂ย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ฟ่า
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	fâa
	ราชบัณฑิตยสภา	fa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/faː˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

ฝ้า

1. อนุภาคเล็ก ๆ ที่รวมตัวกัน มีลักษณะเป็นแผ่นบาง ลอยอยู่บนผิวน้ำหรือติดอยู่ที่แผลเป็นต้น
2. แผ่นที่ดาดกรุหลังคา เพดาน หรือปิดใต้ตง
3. (โบราณ) เมฆ

คำคุณศัพท์

ฝ้า (คำอาการนาม ความฝ้า)

1. ขุ่นมัวไม่ผ่องใส (ใช้แก่ผิว)

   กระจกฝ้า

   เพชรเป็นฝ้า

2. เรียกหน้าที่มีลักษณะเป็นจุดหรือรอยผื่นสีคล้ำ ๆ

ภาษาคำเมือง

คำนาม

ฝ้า

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨺ᩶ᩣ (ฝ้า)