อาบัติ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาสันสกฤต आपत्ति (อาปตฺติ) หรือภาษาบาลี อาปตฺติ
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | อา-บัด | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | aa-bàt |
ราชบัณฑิตยสภา | a-bat | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ʔaː˧.bat̚˨˩/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
อาบัติ
- (ศาสนาพุทธ) โทษที่เกิดจากการล่วงละเมิดสิกขาบทหรือข้อห้ามแห่งภิกษุ มีโทษ 3 สถาน คือ 1. โทษสถานหนัก เรียกว่า ครุโทษ หรือ มหันตโทษ ทำให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติขาดจากความเป็นภิกษุ ได้แก่ อาบัติปาราชิก ซึ่งเรียกว่า ครุกาบัติ 2. โทษสถานกลาง เรียกว่า มัชฌิมโทษ ทำให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติต้องอยู่กรรมก่อนจึงจะพ้นโทษ ได้แก่ อาบัติสังฆาทิเสส และ 3. โทษสถานเบา เรียกว่า ลหุโทษ ทำให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติที่ต่ำกว่าอาบัติสังฆาทิเสสต้องปลงอาบัติ คือ บอกอาบัติของตนแก่ภิกษุด้วยกัน ได้แก่ อาบัติถุลลัจจัย ปาจิตตีย์ ปาฏิเทสนียะ ทุกกฏ และทุพภาษิต ซึ่งเรียกว่า ลหุกาบัติ