กระต่าย

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กฺระ-ต่าย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	grà-dtàai
	ราชบัณฑิตยสภา	kra-tai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kra˨˩.taːj˨˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

กระต่าย (สัตว์)

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ກະຕ່າຍ (กะต่าย), ภาษาไทลื้อ ᦂᦎᦻᧈ (กต่าย); เทียบภาษามอญ ဗတာဲ (พตาย), ภาษาไทใหญ่ ပၢင်တၢႆး (ปางต๊าย)

คำนาม

กระต่าย

1. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนมขนาดเล็กในวงศ์ Leporidae ขนปุย หูยาว ที่พบอาศัยตามป่าทั่วไปในประเทศไทยมีชนิดเดียว คือ กระต่ายป่า (Lepus peguensis) ซึ่งมีขนสีน้ำตาล ใต้หางสีขาว อาศัยในโพรงดิน ส่วนที่นำมาเลี้ยงตามบ้านมีหลายชนิดและหลายสี เช่น ชนิด Oryctolagus cuniculus

คำพ้องความ

• เถาะ
• ศศ / ศศะ

ลูกคำ

• กระต่ายแก่แม่ปลาช่อน
• กระต่ายขาเดียว
• กระต่ายตื่นตูม
• กระต่ายสามขา
• กระต่ายหมายจันทร์

 

คำแปลภาษาอื่น

สัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนมชนิดหนึ่ง

• จีน:

  กวางตุ้ง: 兔仔／兔仔 (tou³ zai²)

  จีนกลาง: 兔子／兔子 (zh) (tùzi)

• ญี่ปุ่น: 兎 (ja) (うさぎ, usagi), ウサギ (ja) (usagi)
• ฝรั่งเศส: lapin (fr) ช.
• รัสเซีย: кро́лик (ru) ช. (กโรลิก), крольчи́ха (ru) ญ. (กโรลʹชีฅา)
• อังกฤษ: rabbit (en)
• อิตาลี: coniglio (it) ช.
• เยอรมัน: Kaninchen (de) ก.
• เอสเปรันโต: kuniklo
• ไทดำ: ꪖꪷ꫁ (ถํ้)

รากศัพท์ 2

คำนาม

กระต่าย

1. เครื่องมือสำหรับขูดมะพร้าวที่ยังไม่ได้กะเทาะกะลาออก