ซี
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ซี | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sii |
ราชบัณฑิตยสภา | si | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /siː˧/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
คำอนุภาค[แก้ไข]
ซี
- คำประกอบท้ายคำอื่นเพื่อเสริมข้อความให้เด่น ให้ชัด หรือให้สละสลวยเป็นต้น, โดยมากใช้กับกริยาเป็นเชิงบังคับ เชิงชวนหรือรับคำเป็นต้น, ซิ หรือ สิ ก็ว่า
- ไปซี
- มาซี
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาอังกฤษ cee (ซี, “ชื่อเรียกอักษร C”)
คำนาม[แก้ไข]
ซี
- ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน C/c
ดูเพิ่ม[แก้ไข]
- (ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน) ตัวอักษร; เอ, บี, ซี, ดี, อี, เอฟ, จี, เอช / เฮช, ไอ, เจ, เค, แอล, เอ็ม, เอ็น, โอ, พี, คิว, อาร์, เอส, ที, ยู, วี, ดับเบิลยู / ดับบลิว, เอกซ์ / เอ็กซ์, วาย, แซด / ซี
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
จากภาษาอังกฤษ/อังกฤษแบบอเมริกา zee (ซี, “ชื่อเรียกอักษร Z”)
คำนาม[แก้ไข]
ซี
- (พบได้ยาก) ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน Z/z
การใช้[แก้ไข]
ไม่นิยมใช้เพราะพ้องกับชื่ออักษร C (ซี)
ดูเพิ่ม[แก้ไข]
- (ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน) ตัวอักษร; เอ, บี, ซี, ดี, อี, เอฟ, จี, เอช / เฮช, ไอ, เจ, เค, แอล, เอ็ม, เอ็น, โอ, พี, คิว, อาร์, เอส, ที, ยู, วี, ดับเบิลยู / ดับบลิว, เอกซ์ / เอ็กซ์, วาย, แซด / ซี
รากศัพท์ 4[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาอังกฤษ si (ซี, “โน้ตดนตรี ซี”)
คำนาม[แก้ไข]
ซี
การใช้[แก้ไข]
ไม่นิยมใช้เพราะพ้องกับสัญลักษณ์ C ของโน้ต โด เพื่อไม่ให้สับสนจึงใช้ ที
ดูเพิ่ม[แก้ไข]
- (โน้ตดนตรีพื้นฐาน): โด, เร, มี, ฟา, ซอล, ลา, ที/ซี, ดับเบิลแฟลต, แฟลต, เนเชอรัล, ชาร์ป, ดับเบิลชาร์ป, ตัวกลม, ตัวขาว, ตัวดำ, ตัวเขบ็ต, ตัวหยุด, กุญแจซอล, กุญแจฟา, กุญแจโด, บันไดเสียง, เมเจอร์, ไมเนอร์, คอร์ด
ภาษาเขมรเหนือ[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /siː/
คำกริยา[แก้ไข]
ซี
ภาษาชอง[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาProto-Pearic *psiː
การออกเสียง[แก้ไข]
- (จันทบุรี) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /siː/
คำนาม[แก้ไข]
ซี
คำพ้องความ[แก้ไข]
ภาษาทะวืง[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาเวียตติกดั้งเดิม *siː, จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *sii(ʔ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเวียดนาม tay
คำนาม[แก้ไข]
ซี
ภาษาแสก[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *siːᴮ, จากภาษาจีนยุคกลาง 四 (MC sijH), จากภาษาซีโน-ทิเบตันดั้งเดิม *b-ləj; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย สี่, ภาษาคำเมือง ᩈᩦ᩵ (สี่), ภาษาลาว ສີ່ (สี่), ภาษาไทลื้อ ᦉᦲᧈ (สี่), ภาษาไทดำ ꪎꪲ꪿ (สิ่), ภาษาไทใหญ่ သီႇ (สี่), ภาษาไทใต้คง ᥔᥤᥱ (สี่), ภาษาอาหม 𑜏𑜣 (สี), ภาษาปู้อี sis, ภาษาจ้วง seiq
เลข[แก้ไข]
ซี
ภาษาอีสาน[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຊີ (ซี), ภาษาไทลื้อ ᦋᦲ (ชี)
คำกริยา[แก้ไข]
ซี (คำอาการนาม การซี)
คำนาม[แก้ไข]
ซี
- เครื่องมือสำหรับเจาะ
ภาษาอูรักลาโวยจ[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /si/, [si]
คำนาม[แก้ไข]
ซี
- (บ้านสังกาอู้) สี
คำพ้องความ[แก้ไข]
- สัมผัส:ภาษาไทย/iː
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำอนุภาคภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาอังกฤษ
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาอังกฤษ
- คำนามภาษาไทย
- th:ชื่อตัวอักษรละติน
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากอังกฤษแบบอเมริกา
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีนัยพบได้ยาก
- th:ดนตรี
- ศัพท์ภาษาไทยที่ไม่ควรใช้
- หน้าที่มีลิงก์แดงภาษาไทย/l
- ศัพท์ภาษาเขมรเหนือที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาเขมรเหนือ
- คำกริยาภาษาเขมรเหนือ
- ศัพท์ภาษาชองที่สืบทอดจากภาษาProto-Pearic
- ศัพท์ภาษาชองที่รับมาจากภาษาProto-Pearic
- ศัพท์ภาษาชองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาชอง
- คำนามภาษาชอง
- ศัพท์ภาษาทะวืงที่สืบทอดจากภาษาเวียตติกดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาทะวืงที่รับมาจากภาษาเวียตติกดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาทะวืงที่สืบทอดจากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาทะวืงที่รับมาจากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม
- คำหลักภาษาทะวืง
- คำนามภาษาทะวืง
- ศัพท์ภาษาแสกที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาแสกที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาแสกที่รับมาจากภาษาจีนยุคกลาง
- ศัพท์ภาษาแสกที่รับมาจากภาษาซีโน-ทิเบตันดั้งเดิม
- คำหลักภาษาแสก
- เลขภาษาแสก
- คำหลักภาษาอีสาน
- คำกริยาภาษาอีสาน
- คำนามภาษาอีสาน
- ศัพท์ภาษาอูรักลาโวยจที่ยืมมาจากภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาอูรักลาโวยจที่รับมาจากภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาอูรักลาโวยจที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาอูรักลาโวยจ
- คำนามภาษาอูรักลาโวยจ