ถั่ว

ดูเพิ่ม: ถัว และ ถิว

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ถั่ว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	tùua
	ราชบัณฑิตยสภา	thua
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tʰua̯˨˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *tʰuəᴮ¹, จากจีนยุคกลาง 豆 (MC duwH); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨳ᩠ᩅᩫ᩵ (ถว็่), เขิน ᨳ᩠ᩅᩫ᩵ (ถว็่), ลาว ຖົ່ວ (ถ็่ว), ไทลื้อ ᦷᦏᧈ (โถ่), ไทดำ ꪖ꪿ꪺ (ถั่ว), ไทขาว ꪖꪺꫀ, ไทใหญ่ ထူဝ်ႇ (ถู่ว), ไทใต้คง ᥗᥨᥝᥱ (โถ่ว), พ่าเก ထုဝ် (ถุว์), อาหม 𑜌𑜥 (ถู) (ในคำ 𑜉𑜀𑜫𑜌𑜥 (มก์ถู))

คำนาม

ถั่ว

1. ชื่อไม้เถาหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Leguminosae ใช้ฝักหรือเมล็ดเป็นอาหาร เช่น ถั่วเขียว [Vigna radiata (L.) R. Wilezek] ถั่วเหลืองหรือถั่วแระ [Glycine max (L.) Merr.]

คำแปลภาษาอื่น

ชื่อไม้เถา

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากหมิ่นใต้ 攤 (tuan1, “กระจายออก, เปิดออก”)

คำนาม

ถั่ว

1. ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง ใช้ถ้วยครอบเบี้ย โดยมากใช้เบี้ยจั่น เมล็ดมะขาม หรือ เมล็ดละหุ่งเป็นต้น แล้วแจงออกเป็นคะแนนทีละ 4 ครั้งสุดท้ายถ้าเหลือ 1 เรียกว่า ออกหน่วย ถ้าเหลือเศษ 2, 3 เรียกว่า ออก 2 ออก 3 ถ้าเหลือ 4 เรียกว่า ออกครบ มีประตูแทง 4 ประตู คือ หน่วย สอง สาม และครบ ส่วนวิธีแทงได้นำวิธีแทงโปมาใช้ มี เหม็ง กั๊ก เลี่ยม อ๋อ ชั้ว ถ่อ และ อา, โปกำ ก็เรียก