ส่วย

ดูเพิ่ม: สวย

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ส่วย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sùai
	ราชบัณฑิตยสภา	suai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sua̯j˨˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากแต้จิ๋ว 稅 (suê3, “ภาษี”); เทียบจ้วง suih (ซุ่ย)

คำนาม

ส่วย

1. (โบราณ) รายได้แผ่นดินประเภทหนึ่ง เรียกเก็บเป็นสิ่งของหรือเงินตราแทนการเข้าเดือนหรือการรับราชการ
2. (โบราณ) สิ่งของพื้นเมืองที่เมืองหลวงเรียกเกณฑ์จากหัวเมืองเป็นประจำเพื่อใช้ประโยชน์ในราชการ
3. (โบราณ) บรรณาการจากประเทศราช
4. (เลิกใช้) เงินช่วยราชการตามที่กำหนดเรียกเก็บจากราษฎรชายที่มิได้รับราชการทหารเป็นรายบุคคล, รัชชูปการ ก็ว่า
5. (ภาษาปาก) เงินสินบน

คำสืบทอด

• → คำเมือง: ᩈ᩠ᩅ᩠᩵ᨿ (ส‍ว‍่ย)
• → ลาว: ສ່ວຍ (ส่วย)
• → ไทลื้อ: ᦉᦽᧈ (โส่ย)

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากกูย กวย (“คน”) โดยเปลี่ยน ก- เป็น ส- เพื่อเลี่ยงคำหยาบ

รูปแบบอื่น

• กูย, กวย

คำนาม

ส่วย

1. กลุ่มชาติพันธุ์พูดภาษาตระกูลมอญ-เขมรพวกหนึ่ง อยู่ทางภาคอีสาน

คำวิสามานยนาม

ส่วย

1. ภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์ดังกล่าว

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

เทียบจีนยุคกลาง 洗 (MC sejX); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨪ᩠ᩅ᩠᩵ᨿ (ซ‍ว‍่ย), ลาว ສ່ວຍ (ส่วย), เขิน ᨪ᩠ᩅ᩠᩵ᨿ (ซ‍ว‍่ย), ไทลื้อ ᦌᦽᧈ (โซ่ย), ไทดำ ꪏ꪿ꪺꪥ (ซั่วย), จ้วง swiq (เส่ย), จ้วงแบบจั่วเจียง svaiq (สว่าย)

คำกริยา

ส่วย (คำอาการนาม การส่วย)

1. ล้าง