ส่วย
หน้าตา
ดูเพิ่ม: สวย
ภาษาไทย
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]การแบ่งพยางค์ | ส่วย | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sùai |
ราชบัณฑิตยสภา | suai | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sua̯j˨˩/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 稅/税 (suê3, “ภาษี”)[1]; เทียบภาษาจ้วง suih (ซุ่ย)
คำนาม
[แก้ไข]ส่วย
- (โบราณ) รายได้แผ่นดินประเภทหนึ่ง เรียกเก็บเป็นสิ่งของหรือเงินตราแทนการเข้าเดือนหรือการรับราชการ
- (โบราณ) สิ่งของพื้นเมืองที่เมืองหลวงเรียกเกณฑ์จากหัวเมืองเป็นประจำเพื่อใช้ประโยชน์ในราชการ
- (โบราณ) บรรณาการจากประเทศราช
- (เลิกใช้) เงินช่วยราชการตามที่กำหนดเรียกเก็บจากราษฎรชายที่มิได้รับราชการทหารเป็นรายบุคคล, รัชชูปการ ก็ว่า
- (ภาษาปาก) เงินสินบน
คำสืบทอด
[แก้ไข]รากศัพท์ 2
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษากูย กวย (“คน”) โดยเปลี่ยน ก- เป็น ส- เพื่อเลี่ยงคำหยาบ
รูปแบบอื่น
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]ส่วย
คำวิสามานยนาม
[แก้ไข]ส่วย
อ้างอิง
[แก้ไข]- ↑ chapter สำเนาที่เก็บถาวร, in (please provide the title of the work)[1], accessed 2021-12-07, archived from the original on 2020-07-22
ภาษาอีสาน
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]เทียบภาษาจีนยุคกลาง 洗 (MC sejX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨪ᩠ᩅ᩠᩵ᨿ (ซว่ย), ภาษาลาว ສ່ວຍ (ส่วย), ภาษาเขิน ᨪ᩠ᩅ᩠᩵ᨿ (ซว่ย), ภาษาไทลื้อ ᦌᦽᧈ (โซ่ย), ภาษาไทดำ ꪏ꪿ꪺꪥ (ซั่วย), ภาษาจ้วง swiq (เส่ย), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง svaiq (สว่าย)
คำกริยา
[แก้ไข]ส่วย (คำอาการนาม การส่วย)
หมวดหมู่:
- สัมผัส:ภาษาไทย/ua̯j
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาแต้จิ๋ว
- แต้จิ๋ว terms with non-redundant manual transliterations
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- Pages with language headings in the wrong order
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีนัยโบราณ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีนัยเลิกใช้
- ศัพท์ภาษาไทยที่เป็นภาษาปาก
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษากูย
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษากูย
- คำวิสามานยนามภาษาไทย
- คำหลักภาษาอีสาน
- คำกริยาภาษาอีสาน