แม่

ดูเพิ่ม: แʼม, แม้, และ แม๊

ภาษาไทย

วิกิพีเดียภาษาไทยมีบทความเกี่ยวกับ:

แม่

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *meːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน แม่, ภาษาลาว ແມ່ (แม่), ภาษาคำเมือง ᨾᩯ᩵ (แม่), ภาษาไทลื้อ ᦶᦙᧈ (แม่), ภาษาไทดำ ꪵꪣ꪿ (แม่), ภาษาไทใหญ่ မႄႈ (แม้), ภาษาอาหม 𑜉𑜦𑜧 (เม), ภาษาปู้อี meeh, ภาษาจ้วง meh, ภาษาจ้วงใต้ meq

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		แม่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mɛ̂ɛ
	ราชบัณฑิตยสภา	mae
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/mɛː˥˩/^{(สัมผัส)}

คำนาม

แม่

หญิง ผู้ให้กำเนิด หรือ เลี้ยงดู ลูก, คำ ที่ลูกเรียกหญิงผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูตน
คำที่ผู้ใหญ่เรียกผู้หญิงที่มี อายุ น้อย กว่า ด้วย ความ สนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้น ว่า แม่นั่น แม่นี่
คำใช้นำ หน้า นาม เพศหญิง แปลว่า ผู้เป็น หัวหน้า
แม่บ้าน
ผู้หญิงที่กระทำ กิจการหรืองาน อย่างใดอย่างหนึ่ง
แม่ค้า
ผู้หญิงที่ค้าขาย

แม่ครัว
ผู้หญิงที่ทำครัว
เรียกสัตว์ตัวเมียที่มีลูก
แม่ม้า

แม่วัว
เรียกคนผู้เป็นหัวหน้าหรือเป็นนาย โดย ไม่จำกัดว่าเป็นชายหรือหญิง
แม่ทัพ

แม่กอง
คำยกย่อง เทวดาผู้หญิงบาง พวก, บางที ก็ใช้ว่า เจ้าแม่
แม่คงคา

แม่ธรณี

แม่โพสพ

เจ้าแม่กาลี
เรียกสิ่งที่เป็นประธาน ของสิ่งต่าง ๆ ในพวกเดียว กัน
แม่กระได

แม่แคร่

แม่แบบ
เรียกชิ้น ใหญ่กว่าในจำพวกสิ่งที่สำหรับกัน
แม่กุญแจ คู่กับ ลูกกุญแจ
แม่น้ำ
แม่ปิง

แม่วัง
(ไวยากรณ์) มาตรา ตัวสะกดในหลัก ภาษาไทย มี 9 แม่ ได้แก่ แม่ ก กา แม่กก แม่กง แม่กด แม่กน แม่กบ แม่กม แม่เกย และแม่เกอว

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:แม่

ลูกคำ

คำแปลภาษาอื่น

หญิงผู้ให้กำเนิด

กะเหรี่ยงสะกอ: မိၢ် (โม¹)
คำเมือง: ᨾᩯ᩵ (nod) (แม่)
จีน:
จีนกลาง: 母親／母亲 (zh), 母亲／母亲 (zh) (mǔqīn)
ชอง: เม่อ
ซามีเหนือ: eadni (se)
ดัตช์: moeder (nl) ญ. (มูเดอร์)
ฟรีเชียตะวันตก: mem (fy) ร. (เม็ม)
ลาว: ແມ່ (lo) (แม่)
อังกฤษ: mother (en) (มัฑเฑอร์)