ชี

ดูเพิ่ม: ช, ช., ชิ, ชี้, ชุ, ชู, และ ชู้

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ชี
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	chii
	ราชบัณฑิตยสภา	chi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕʰiː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาเขมร ជី (ชี), จากภาษาสันสกฤต जी (ชี). เทียบภาษาลาว ຊີ (ซี), ภาษาเขมร ជី (ชี)

คำนาม

ชี (คำลักษณนาม รูป)

1. นักบวช
2. (ศาสนาพุทธ) (แม่~, ยาย~, นาง~) คำเรียกหญิงที่นุ่งขาวห่มขาว โกนคิ้วโกนผม ถือศีล 8
3. (ศาสนาคริสต์) (แม่~, นาง~) นักบวชหญิงในศาสนาคริสต์

รากศัพท์ 2

เทียบภาษาลาว ຊີ (ซี), ภาษาไทใหญ่ ၵီး (กี๊)

คำนาม

ชี

1. (ผัก~) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Coriandrum sativum L. ในวงศ์ Umbelliferae ทั้งต้นมีกลิ่น ใช้เป็นผัก เรียกว่า ผักชี ดอกเล็กสีขาว ผลกลมมีกลิ่นฉุน เมื่อแก่ใช้เป็นเครื่องเทศ

คำพ้องความ

• ชีลา, หอมป้อม

คำสืบทอด

• จาก "ผักชี":
  • → ญี่ปุ่น: パクチー

รากศัพท์ 3

ตัดมาจาก ชีปะขาว

คำนาม

ชี

1. ชีปะขาว (แมลง)

รากศัพท์ 4

คำกริยา

ชี

1. ทำสิ่งที่เป็นปุยอย่างสำลีหรือที่เป็นเส้นอย่างกลุ่มยาเส้นให้กระจายตัวออก

คำพ้องความ

• ประชี

รากศัพท์ 5

ยืมมาจากภาษาอีสาน ซี (“เจาะ; ทะลุ”) เนื่องจากแม่น้ำนี้ไหลทะลุเทือกเขาหินปูนบริเวณต้นกำเนิดแม่น้ำ

คำวิสามานยนาม

ชี

1. ชื่อแม่น้ำในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย

รากศัพท์ 6

ยืมมาจากภาษาอังกฤษ she

คำสรรพนาม

ชี

1. (ภาษาปาก, สแลง, ขำขัน) เขา, หล่อน (ใช้กับผู้หญิง หรือผู้ชายที่มีท่าทางเป็นหญิง)