วัน

ภาษาไทย

การออกเสียง

เสียงอ่านแบบไทย	วัน
สัทอักษรสากล	/wan˧/
คำพ้องเสียง แก้ไข	วรรณ วัญฌ์ วัณ วัณฏ์ วันต์ วันท์ วัลก์ วัลย์

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทดั้งเดิม *ŋwanᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ວັນ ‎(วัน), ภาษาคำเมือง ᩅᩢ᩠ᨶ ‎(วัน), ภาษาไทลื้อ ᦞᧃ ‎(วัน), ภาษาไทใหญ่ ဝၼ်း ‎(วั๊น), ภาษาอาหม 𑜈𑜃𑜫 ‎(พน์), ภาษาจ้วง ngoenz

คำนาม

วัน

1. ระยะเวลา 24 ชั่วโมง ตั้งแต่ย่ำรุ่งถึงย่ำรุ่ง หรือตั้งแต่เที่ยงคืนถึงเที่ยงคืน
   • วันเฉลิมพระชนมพรรษาหยุดราชการ 1 วัน
2. ระยะเวลา 12 ชั่วโมง ตั้งแต่ย่ำรุ่งถึงย่ำค่ำ เรียกว่า กลางวัน, มักเรียกสั้น ๆ ว่า วัน, ตรงข้ามกับ คืน
   • เขาไปสัมมนาที่พัทยา 2 วัน 1 คืน
3. ช่วงเวลากลางวัน
   • เช้าขึ้นมาก็รีบไปทำงานทุกวัน
4. (กฎหมาย) เวลาทำการตามที่ได้กำหนดขึ้นโดยกฎหมาย คำสั่งศาล หรือระเบียบข้อบังคับ หรือเวลาทำการตามปรกติของกิจการนั้นแล้วแต่กรณี (ใช้ในทางคดีความ ในทางราชการ หรือทางธุรกิจการค้า และการอุตสาหกรรม)

ดูเพิ่ม

• วัน ๆ

รากศัพท์ 2

คำนาม

วัน

1. แมลงวัน

รากศัพท์ 3

จากภาษาบาลี วน ‎(“ป่าไม้”)

คำนาม

วัน

1. ป่าไม้, ดง
   • อัมพวัน
     

     ป่ามะม่วง