วัน

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		วัน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	wan
	ราชบัณฑิตยสภา	wan
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/wan˧/(ส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		วรรณ วัญฌ์ วัณ วัณฏ์ วันต์ วันท์ วัลก์ วัลย์

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ŋwanᴬ², จากภาษาไทดั้งเดิม *ŋwanᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩅᩢ᩠ᨶ (วัน), ภาษาลาว ວັນ (วัน), ภาษาไทลื้อ ᦞᧃ (วัน), ภาษาไทใหญ่ ဝၼ်း (วั๊น), ภาษาไทใต้คง ᥝᥢᥰ (วั๊น), ภาษาอาหม 𑜈𑜃𑜫 (บน์), ภาษาจ้วง ngoenz, ภาษาปู้อี nguanz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง vaenz; เทียบภาษาสุ่ย vanl, ภาษาไหลดั้งเดิม *hŋwən (“วัน; กลางวัน; เที่ยงวัน; ดวงอาทิตย์”)

คำนาม

วัน

1. ระยะเวลา 24 ชั่วโมง ตั้งแต่ย่ำรุ่งถึงย่ำรุ่ง หรือตั้งแต่เที่ยงคืนถึงเที่ยงคืน

   วันเฉลิมพระชนมพรรษาหยุดราชการ 1 วัน

2. ระยะเวลา 12 ชั่วโมง ตั้งแต่ย่ำรุ่งถึงย่ำค่ำ เรียกว่า กลางวัน, มักเรียกสั้น ๆ ว่า วัน, ตรงข้ามกับ คืน

   เขาไปสัมมนาที่พัทยา 2 วัน 1 คืน

3. ช่วงเวลากลางวัน

   เช้าขึ้นมาก็รีบไปทำงานทุกวัน

4. (กฎหมาย) เวลาทำการตามที่ได้กำหนดขึ้นโดยกฎหมาย คำสั่งศาล หรือระเบียบข้อบังคับ หรือเวลาทำการตามปรกติของกิจการนั้นแล้วแต่กรณี (ใช้ในทางคดีความ ในทางราชการ หรือทางธุรกิจการค้า และการอุตสาหกรรม)

คำพ้องความ

• (1) ทิน

ดูเพิ่ม

• วัน ๆ

รากศัพท์ 2

คำนาม

วัน

1. ชื่อแมลงหลายชนิด หลายสกุล หลายวงศ์ ในอันดับ Diptera มีปีก 1 คู่ ลักษณะบางใส มีอวัยวะเป็นติ่งแทนปีกคู่ที่ 2 ช่วยในการทรงตัว ปากเป็นชนิดซับดูด หนวดมี 3 ปล้อง ปล้องปลายใหญ่สุดและมีขน 1 เส้น ที่พบทั่วไป เช่น แมลงวันบ้าน (Musca domestica Linn.) ในวงศ์ Muscidae ลำตัวยาวประมาณ 6 มิลลิเมตร สีน้ำตาลดำ กินอาหารหลากหลาย

รากศัพท์ 3

จากภาษาบาลี วน (“ป่าไม้”)

คำนาม

วัน

1. ป่าไม้, ดง

   อัมพวัน

   ป่ามะม่วง