เบี้ย
ภาษาไทย
[แก้ไข]
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เบี้ย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bîia |
| ราชบัณฑิตยสภา | bia | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /bia̯˥˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1
[แก้ไข]เทียบภาษาจีนยุคกลาง 貝 (MC pajH, “หอยเบี้ย”) หรือ 幣 (MC bjiejH, “เงินตรา”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨷ᩠ᨿᩮ᩶ (บเย้), ภาษาลาว ເບ້ຍ (เบ้ย), ภาษาไทลื้อ ᦵᦢᧉ (เบ้), ภาษาไทใหญ่ မေႈ (เม้) หรือ ဝေႈ (เว้), ภาษาพ่าเก မေ (เม), ภาษาอาหม 𑜈𑜣 (บี)
คำนาม
[แก้ไข]เบี้ย
- (หอย~) ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยวหลายชนิดในวงศ์ Cypraeidae เปลือกแข็ง ผิวเป็นมัน หลังโค้งนูน ด้านท้องแบน ช่องเปลือกยาวและแคบ เป็นลำราง ตามขอบทั้ง 2 ข้างเป็นรอยหยัก
- เปลือกหอยเบี้ยที่ใช้เป็นเงินตราในสมัยก่อนมี 2 ชนิด ได้แก่ ชนิด Cypraea moneta Linn. เรียก เบี้ยจั่นหรือเบี้ยจักจั่น ชนิด C. annulus Linn. เรียก เบี้ยแก้วหรือเบี้ยนาง มีอัตรา 100 เบี้ย เป็น 1 อัฐ คำว่า เบี้ย จึงเป็นคำเรียกแทนเงินติดมาจนทุกวันนี้
- เบี้ยประชุม
- เบี้ยประกัน
- เบี้ยเลี้ยงชีพ
- (หมากรุกไทย) ตัวหมากรุกที่เวลาตั้งกระดานใหม่จะวางเต็มแถวที่สาม เดินตรงทีละช่อง กินทางเฉียง เมื่อเดินเบี้ยไปถึงแนววางเบี้ยของฝ่ายตรงข้ามจะกลายเป็นเบี้ยหงาย เดินและกินอย่างเม็ด
- (หมากรุกสากล) คำพ้องความของ พอน
รากศัพท์ 2
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]เบี้ย